Yine bir Cumartesi akşamı...İstanbuldaki bir çok gencin yaptığı gibi İstiklal Caddesinde kalabalığın arasına karışıyorum.Gözlerim kalabalik içerisinde tanıdık yüzler arıyor.Taksim bu konuda süprizlerle dolu.İlkokul arkadaşından, eski sevgilinize kadar herkesle karşılaşma ihtimalinizi barındıran bir yürüyüş bu.Biraz şanssızsanız eski sevgilinizi biriyle elele tutuşuyorken bile görebilirsiniz.Kendine güveni simgeleyen sahte bir gülücük ile görmemezlikten gelip yanlarından geçme konusunda başarılıyım.Öyle ya.. yanyana gelip ne konuşabilirsiniz ki? Zamanında onun için atan kalbinin, dokunduğun teninin şuan elini tuttuğun adam tarafından hükmedildiğini bilmek gerçeğinden kaçmanın kolay yolu bu.
Eskiden olsa bu durum canımı sıkar bütün gecemi rezil ederdi.Hatta ikisini gördüğüm o an; bir fotoğraf karesi olarak, hafızama kazınır.Sonraki günlerde tekrar tekrar zihnimde canlanırdı..Bazen bir dostla sohbet konusu...bazen ise içki sofrasında meze olarak kullanılırdı.İnsan bunları sık sık yaşadikça zaman içerisinde duyarsızlaşıyor, tepki vermez bir hale geliyor.Belki de bir çeşit savunma mekanizması bilemiyorum..ama bildiğim bir şey var insan zamanla herşeye alışıyor...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder